ความผูกและความเคยชิน ต่างกันมั้ย ?

ความผูกและความเคยชิน ต่างกันมั้ย ?
เมื่อราวสองปีก่อนที่นาฬิกาเรือนโปรดของฉันพัง



ด้วยความไม่มีสติเอาข้อมือไปทุบผนังห้องน้ำเล่นๆ

โชคร้ายที่มือไม่เป็นอะไร นาฬิกาต่างหากที่พินาศ – กระจกร้าว

ฉันถอดมันออกวางไว้ไม่ยอมเอาไปซ่อม

ด้วยว่ารู้สึกถึงภาพเก่าและวันเวลาที่เก็บอยู่ในนั้น

ฉันคิดโง่ๆ ว่าภาพเหล่านั้นจะตายไปพร้อมนาฬิกา

ฉันเลิกผูกนาฬิกา



และพบว่าตัวเองมีอาการยกข้อมือเก้อ-เก้ออยู่เป็นเวลานานพอดู



ความเคยชินเกิดขึ้น

เมื่อเราทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นประจำในระยะเวลานานพอควร

และยังคงความเคยชินอยู่

เมื่อสิ่งหนึ่งสิ่งนั้นหายไปในระยะแรกๆ

จนเวลาผ่านไปนาน



ฉันจึงเริ่มชินกับการแอบมองเข็มนาฬิกาบนข้อมือคนอื่น



เวลาผ่านไป พร้อมกับบาดแผลที่เริ่มเลือนหาย



ฉันตัดสินใจซ่อมนาฬิกา

นาฬิกาเรือนโปรดเรือนนั้นก็กลับมาอยู่บนข้อมือฉันได้เกือบอาทิตย์กว่าแล้ว

เมื่อมันกลับมาวันแรกๆ ฉันรู้สึกไม่คุ้น



จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่คุ้น



ฉันยังแอบมองนาฬิกาบนข้อมือคนอื่นอยู่เหมือนเดิม

ฉันรู้สึกเขินแกมขำทุกครั้งที่แอบมองข้อมือคนอื่น

ทั้งๆ ที่มีนาฬิกาอยู่บนข้อมือของตัวเอง



ฉันนึกถึงใครบางคนที่มักจะปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มเสมอๆ



ในบางช่วงที่เขาหายหน้าหายเสียงไป

ฉันรู้สึกขาดๆ แต่ก็เพียงชั่วเวลาสั้นๆ

ในบางครั้งฉันพอใจที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ ในวันที่ไม่แข็งแรง



แต่ในบางครั้งฉันกลับรู้สึกพอใจ



กับการได้เดินคนเดียว-เดี่ยว-เดี่ยวในวันว่าง

หรือเป็นความผูกพัน หรือเป็นเพียงความเคยชิน



หัวใจฉันยังตอบคำถามได้ไม่กระจ่างชัดนัก

“คนเราจะรู้ค่าก็ต่อเมื่อเราสูญเสียสิ่งนั้นไป”



ฉันมักได้ยินใครๆพูด

แต่ฉันกลับคิดว่าหากฉันยังมองไม่เห็น

ฉันน่าจะยอมเสียไปดีกว่าเพื่อให้ซึ้งถึงคุณค่านั้น



ฉันไม่อยากเอาเปรียบเขา



หากจะรั้งเขาไว้ด้วยความคุ้นเคยที่ไม่ใช่ความผูกพัน

ฉันไม่อยากโกหกตัวเอง

หากจะรั้งเขาไว้ด้วยความไม่แน่ชัด

ฉันมีคำถามที่ยังขบไม่แตกกับคำว่า



ผูกพัน หรือว่าจะเป็นแค่คุ้นเคย



บางทีมันอาจจะเป็นการดี

หากฉันจะอยู่ห่างหรือตัดขาด

เพื่อให้รู้จักหัวใจของตัวเองมากขึ้น



กับใครบางคนที่ขาดหายไปจากชีวิต



อาจเป็นเหมือนนาฬิกาที่ขาดสาย

อาจรู้สึกแปลบๆ และมองหากับการหายไปในช่วงแรก

แต่ไม่นาน….คงจะชิน